«سياست خارجي آمريکا دچار فقر و نارسايي شديد است».
    روزنامه واشنگتن تايمز در تحليلي خاطرنشان کرد: باراک اوباما در سياست خارجي خود دچار فقر است. او ادعا مي کند هيلاري کلينتون جزء وزراي امور خارجه کارآمد در آمريکا بوده است؛ اما در تمام اين مدت، روسيه براي تصاحب شرق اوکراين، پکن براي احداث باندهاي پرواز موقت و اعلام حاکميت خود بر خطوط کشتيراني بين المللي در درياي جنوب چين و ايران براي داشتن توانمندي هسته اي، نقشه کشيدند.
    اين روزنامه نوشت: منصفانه نيست اگر عملکرد اوباما در سياست خارجي را با موفقيت هاي دوران رياست جمهوري ريگان يا جرج بوش پدر، مانند فروپاشي شوروي سابق يا استقبال چين از نظام سرمايه داري غرب، مقايسه کنيم. در آن سالها اقتصاد آمريکا بحران اقتصادي را پشت سر گذاشت، اما توانست به نرخ رشد اقتصادي سالانه 3/1 درصد برسد. آن زمان کارها ساده تر بود. روسيه و چين به مراتب ضعيف تر بودند و براي مدرن شدن به فناوري غرب نياز داشتند؛ کشورهاي خاورميانه را نيز رژيم هايي اداره مي کردند که بيشتر بر مرزها و امنيت داخلي خود تسلط داشتند.
    مهم تر اينکه، بخش زيادي از قوانين حاکم بر اقتصاد دنيا را سازمان هايي وضع مي کردند که آمريکا بر آنها مسلط بود و برخي از همين سازمان ها بودند که بعداً با يکديگر ادغام شده و سازمان تجارت جهاني را به وجود آوردند.
    واشنگتن تايمز مي افزايد: آمريکا به لحاظ نيروي نظامي متعارف، تقريبا قدرت مطلق محسوب مي شد؛ و چه بخواهيم يا نه، قدرت نظامي مناقشه ها را با قطعيت بيشتري در مقايسه با احکام و قوانين بين المللي، به سود صاحبان اين قدرت فيصله مي دهد. جهاني شدن نيز حفظ برتري اقتصاد آمريکا و پيشبرد منافع امنيتي اين کشور را دشوارتر کرده است؛ اما روساي جمهور اخير آمريکا مرتکب اشتباهات بزرگي شده اند.
    پيتر موريسي در اين تحليل تاکيد مي کند: چيني ها با پايين نگه داشتن عمدي ارزش يوان، واداشتن شرکت هاي آمريکايي به توليد داخل چين براي دسترسي داشتن به بازارهاي اين کشور و نهايتا ايجاد مازاد عظيم در تجارت دو جانبه شرکت هاي آمريکايي را به شدت مايوس کرده اند. روسيه نيز علاوه بر صادرات نفت و گاز به اروپا، نيروهاي مسلح خود را مدرن کرد و به همکاري با آلماني ها روي آورد. اکنون برلين حاضر نيست براي حمايت از اوکراين، بازار روسيه را رها کند و حتي اوباما را مجاب کرده است که تجهيز ارتش اوکراين به سلاح، عامل بر هم زننده ثبات خواهد بود. ديگر کشورهاي آسيايي، از جمله کره جنوبي که شريک آمريکا در پيمان تجارت آزاد به شمار مي رود، همان سياست ارزي چين را در پيش گرفته اند؛ در معاملات نيز رقابت پذيري آمريکا در عرصه بين المللي و رشد اين کشور به شکل دائم فلج شده است.
    از سال 2000 ميلادي تاکنون، رشد اقتصادي سالانه آمريکا رقم ناچيز 1/8 درصد بوده است.
    يکي از بزرگترين چالش هاي رئيس جمهور آينده آمريکا اين است که بودجه را براي حفظ اقتدار نيروي دريايي فراهم کند تا اين نيرو ضمن حضور در درياي مديترانه و خليج فارس، بتواند امنيت اقيانوس آرام را تامين کند.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: